Una mujer fantástica

Aan het begin van Una mujer fantástica zien we een man en een (veel jongere) vrouw, allebei overduidelijk tot over de oren verliefd op elkaar. Pas na enige tijd begint het de kijker te dagen: Marina is transgender. En precies doordat regisseur Sebastián Lelio je daar niks over vertelt, wordt meteen de kern van zijn boodschap duidelijk. Marina is gewoon een mens met alle menselijke eigenschappen en gevoelens en of er al dan niet iets tussen haar benen hangt is volstrekt niet relevant. Dat is onze zaak niet.

Daar denkt de familie van haar vriend Orlando trouwens duidelijk anders over. Wanneer Orlando plotseling komt te overlijden wordt Marina in woord en gebaar duidelijk gemaakt dat er voor haar binnen de familie absoluut geen plaats is. Zelfs op Orlando's begrafenis is ze niet welkom. Ook de politie die Orlando's dood onderzoekt gaat hierin mee: een oudere man met een transgender, daar kan van ware liefde natuurlijk geen sprake zijn. Nee, dat riekt naar prostitutie en criminaliteit.

Arme Marina, die (in één scène zelfs letterlijk) moet opboksen tegen een storm aan vooroordelen en haat. Keer op keer laat de regisseur op gevoelige en genuanceerde wijze zien hoe kwetsend en confronterend het voor transgenders kan zijn om bijvoorbeeld een bezoekje aan het vrouwentoilet te brengen of zelfs je id-kaart te tonen. Maar Marina (een werkelijk fenomenale rol van Daniela Vega) geeft niet op! Ze gaat de strijd aan om recht en rechtvaardigheid zonder daarbij haar eigen waardigheid te verliezen.

Una mujer fantastica is een zeer indrukwekkende film waarin Lelio laat zien dat transgenders geen rare freaks zijn maar gewone mensen, niet meer maar ook zeker niet minder. In februari kreeg de film op het filmfestival van Berlijn de Teddy Award, de internationale filmprijs die sinds 1987 wordt uitgereikt aan films met lgbt-gerelateerde thema’s. Volledig terecht, prachtige film.

‍