Belfast

Een regisseur keert terug naar zijn wortels. In het geval van Kenneth Branagh liggen die in Belfast, Noord-Ierland. Ja, het deel van het Ierse eiland waar jarenlang sprake was van ‘the troubles’, zoals de gewelddadige strijd tussen katholieken en protestanten werd genoemd. Hij was daar als kind getuige van, opgroeiend in een kleine straat in een volkswijk.

Iedereen kent elkaar daar, opa en oma zijn niet ver weg en je weet ook precies wie protestant is en wie katholiek. Het lijkt een gemoedelijke ansichtkaart (ook nog eens in zwart-wit), ware het niet dat op dat moment de burgeroorlog uitbreekt. Maar je zit als kijker niet midden in het Noord-Ierse geweld, het schampt er meer langs. ‘Belfast’ gaat ook over de opgroeiende Buddy, zijn opa die ziek wordt, zijn vader die ver weg in Engeland werkt en slechts af en toen thuis komt. Daar komen geldproblemen, Buddy’s eerste verliefdheid en de weerstand tegen een mogelijke verhuizing naar Engeland nog bij.

In ‘Belfast’ koppelt de verteller weemoed en nostalgie aan de toenemend gewelddadige omgeving. In dat zwart-witte decor van het kleine Noord-Ierse straatje komen alle acteurs uitstekend tot hun recht. Dat geldt van de jonge en nog naïeve Buddy tot zijn gerimpelde oma (Judy Dench).

‘Belfast’ is een hartverwarmende film, die ook nog eens op sfeervolle wijze muzikaal wordt aangekleed door Van Morrison. De Oscar voor beste film won Kenneth Branagh met ‘Belfast’ niet, maar wel die voor ‘beste originele scenario’.

VPRO Cinema (★★★★) 'Zoomt in op de wereld van Buddy'

NRC (★★★★★) 'Ode aan een vitale en geplaagde stad'

de Volkskrant (★★★) 'Net te onbeschaamd nostalgisch' (maar dat vinden wij absoluut niet, hoor, wij lusten er wel pap van!)

‍