Sun Children

Nee, een vader is bij Ali niet in beeld. Bij zijn vriendjes ook niet: vader zit in de gevangenis, is dood of gewoon weg. Deze knulletjes gaan niet naar school, hebben geen perspectief, geen toekomst. Ze verdienen hun geld door in het treurige decor van een parkeergarage in Teheran de onderdelen van luxueuze auto’s te stelen.

Dat is geen fictie: een deel van de jonge spelers in de film heeft zelf zo’n achtergrond – ze werden gedwongen om al jong aan het werk te gaan om op die manier de kost voor hun familie bij elkaar te scharrelen. ‘Sun Children’ wordt ook opgedragen aan die miljoenen kinderen die tot arbeid worden gedwongen.

Van dit energieke viertal hoort Ali, een beetje de leider van het stel, van een van zijn criminele contacten dat er een schat ligt in een van de tunnels onder de zonneschool. Die schat geeft het viertal zicht op een betere toekomst. Eerst moeten ze er wel voor zorgen dat ze op die school worden toegelaten. Dat lukt, omdat de zonneschool er juist eentje is die deze kinderen een kans wil geven. En het viertal grijpt, onder aanvoering van Ali, die kans. De jongens gaan de lessen volgen en beginnen tegelijkertijd aan hun zoektocht naar de schat.

Dat klinkt een beetje als een jongensboek, maar Sun Children is meer. Dat lukt mede dankzij de combinatie van treurig realisme  en de regelmatig opduikende humor. Het zijn kansarme kinderen die zich in een armoedige en vaak corrupte omgeving toch staande weten te houden. Hun speurtocht oefent hen in volharding. En die hebben ze hard nodig om de schat te vinden.

De Volkskrant (★★★★) :'aangrijpend, soms komisch en nooit sentimenteel Iraans drama'

VPRO Cinema (★★★) 'Vlot verteld en beweeglijk als de kinderen'

The Guardian (★★★★) 'Heart-rending story with unexpected depth of emotion'

De Filmkrant: 'Tot en met het aangrijpende einde authentiek'