Annie Colère

Het is 1973 als Annie, moeder van twee kinderen, opnieuw zwanger wordt. Ze wil niet nog een kind. Ze heeft al eens een abortus ondergaan – die werd met breinaalden uitgevoerd – maar komt nu in contact met een vrouwengroep die zelf in actie komt om op een veilige manier te aborteren. Weliswaar nog wel met een mannelijke arts, maar wel in een vrouwvriendelijke omgeving.

De groep waar Annie langzaam zelf ook voor gaat werken, is aangesloten bij de MLAC, de Beweging voor de Vrijheid van Abortus en Anticonceptie. Deze beweging, er zijn op dat moment 200 groepen in heel Frankrijk, biedt praktische hulp aan vrouwen, verspreid kennis en informatie over abortus en anticonceptie en strijdt voor legalisering van abortus.

De groep waar Annie voor actief is werkt in de achterkamer van de plaatselijke boekhandel. Door dat werk wordt Annie, een wat timide vrouw die in een kippenslachterij werkt, steeds zelfbewuster. Dat komt ook door de nieuwe methode om de abortus uit te voeren. Haar eigen abortus wordt in de film van dichtbij gevolgd, maar op een manier die de kijker niet onberoerd zal laten.

Het verhaal van Annie wordt opgehangen aan de strijd om vrouwenrechten uit die tijd. Het draait volop om vrouwelijke solidariteit en intimiteit, om een veilige abortuspraktijk en seksuele voorlichting. Door Annie’s groeiende inzet voor de abortusgroep komt ze in conflict met haar gezin, maar Annie Colère wordt nergens melodramatisch, integendeel: het is juist een integere, hartverwarmende film. En die wordt vooral gedragen door actrice Laure Calamy, die we al kennen van de enerverende film A plein temps, die in februari in ons Filmhuis was te zien.

de Volkskrant (★★★★) 'De solidariteit tussen abortusactivisten wordt indrukwekkend in beeld gebracht'‍