Capharnaüm

We vallen maar meteen met de deur in huis: Capharnaüm is een prachtfilm die met zijn jonge hoofdrolspelers het publiek volledig inpakt. Niet voor niets won de film van de Libanese regisseuse Nadine Labaki de Publieksprijs van het Filmfestival Rotterdam in februari. Capharnaüm behaalde een score van maar liefst 4,794 op een schaal van 5.

Capharnaüm schijnt zoiets te betekenen als chaos of puinhoop. En een chaos is het, daar in die overvolle wijken van Beiroet. Hier groeit het twaalfjarige jongetje Zain op. Hij is behoorlijk cynisch en verbitterd, zo jong als hij is. Hij klaagt zelfs zijn ouders aan in een heuse rechtszaak, omdat ze hem op deze mensonterende wereld hebben gezet. Zijn leven is zo armzalig vindt hij, dat hij er liever niet aan was begonnen.

Tussen de paar rechtbankscènes door volgen we zijn verhaal. Het kereltje moet zich staande zien te houden in een keiharde maatschappij waar het elke dag weer ieder voor zich is. Als zijn veel te jonge zusje wordt uitgehuwelijkt - de bruidsschat is een handvol kippen - aan een in zijn ogen onbetrouwbare sjacheraar is voor Zain de maat vol, hij vertrekt uit het gezin. Na wat rondzwervingen op straat belandt hij bij de jonge Ethiopische schoonmaakster Rahil. Zij neemt hem aan als babysitter van haar babyzoontje Yonas. Dat gaat zolang goed tot het fout gaat. De illegale Rahil wordt opgepakt en Zain moet alleen voor Yonas zorgen.

Dat levert enkele zeer vermakelijke maar tegelijk ook schrijnende scènes op. De onverzettelijke Zain blijkt niet voor één gat te vangen. Hij komt met vindingrijke oplossingen voor de telkens weer opdoemende problemen.

Capharnaüm  is een felle maar zeer integere aanklacht tegen een hardvochtig en onrechtvaardig systeem dat geen enkel vangnet biedt voor de kanslozen in de maatschappij, zelfs niet voor de allerjongsten. De acteurs werden door Labaki vaak gewoon van de straat geplukt, maar wat had ze daar een gelukkige hand in! Alle rollen zijn sterk bezet, maar met name de kinderen spelen de sterren van de hemel.

‍