Dinner in America

“Is weird cool?” ”In your case, no.” Dit korte gesprekje tekent wel zo’n beetje de sfeer van regisseur Adam Rehmeier’s Dinner in America. Het is een heerlijk eigenzinnige indiefilm die de draak steekt met de heersende Amerikaanse mores. Eén manifestatie daarvan is het in conservatief Amerikaanse kringen gekoesterde family dinner. In deze film zit dit element ook verwerkt (hij heet niet voor niks Dinner in America)  maar dan met vlees dat in het rond vliegt, stoelen die door ruiten worden gegooid en bloemperkjes die in de hens worden gestoken.

Middelpunt van alle consternatie is punkrocker Simon (nevenfunctie pyromaan). Hij maakt werkelijk overal een zootje van. Terwijl de politie weer eens achter hem aan zit leert hij Emily kennen. Zij blijkt al snel een introvert en nerdy buitenbeetje te zijn, eigenlijk is ze net zo onaangepast als Simon. Het liefst luistert ze op haar kamer naar punkband PsyOps, waarbij ze sexy polaroids maakt die ze vervolgens, vergezeld van hitsige gedichten, stuurt naar de gemaskerde front man van de band John Q Public. En oh ironie, na een tijdje blijkt haar nieuwe vriendje Simon de door haar geadoreerde John Q. Public te zijn.

Er gebeurt te veel om op te noemen in Dinner in America. Hij is dan weer heerlijk politiek incorrect om even later over te gaan in een zachtaardig liefdesverhaal. Verder zit de film vol met (absurde) humor, waarbij kritiek op Amerikaanse normen en waarden niet wordt geschuwd. Geen meesterwerk, wel een heerlijk originele, frisse en af en toe hilarische film.