Emilia Pérez

Een mix van misdaad en gendertransitie, aangevuld met uiteenlopende muzikale genres en acteurs die opeens gaan zingen: het klinkt bizar en dat is Emilia Perez eigenlijk ook wel. Maar dan wel héél bijzonder en ook nog eens indrukwekkend. En gemaakt door regisseur Jacques Audiard, van wie we in dit Filmhuis al eens het indrukwekkende Un prophète hebben gedraaid.

Het decor is Mexico, waar advocate Rita succesvol zware criminelen bijstaat, maar waar vooral haar baas de vruchten van plukt. Dat ze goed werkt is ook drugskartelbaas Manitas del Monte niet ontgaan. Hij dwingt haar om voor hem in actie te komen: Rita moet hem bijstaan in zijn geslachtsverandering. Manitas wil zijn drugsleven verlaten, voor de buitenwereld verdwijnen (zelfs voor zijn vrouw en kinderen) en doen wat hij eigenlijk zijn hele leven al wil: opnieuw beginnen als Emilia.

Met drugsgeld is alles te koop, dus ook een nieuwe identiteit. Rita regelt alles. Het wordt pas gecompliceerd als Emilia de weduwe en kinderen uitnodigt om bij haar te komen wonen. Emilia probeert ook het vroeger veroorzaakte leed te verzachten door een vereniging op te richten, die zich richt op hulp aan de slachtoffers van drugskartels.

Met deze elementen wordt het een wonderlijk, regelmatig heftig maar steeds uiterst boeiend verhaal, dat ook nog eens wervelend wordt verteld. Soms wordt er opeens gezongen en begint het hele gezelschap te dansen, maar dat is helemaal niet storend, integendeel, het zorgt voor wat lichtheid in de heftige ontwikkelingen. De hij is een zij geworden, maar de zij wordt uiteraard wel geconfronteerd met zijn verleden.

Op het filmfestival in Cannes werd Jacques Audiards meeslepende Emilia Pérez beloond met de Juryprijs, terwijl de vier hoofdrolspeelsters met de prijs voor beste actrice naar huis gingen. In Winterswijk staan de kijker een bijzondere twee uur te wachten.

de Volkskrant (★★★★) 'Film als een pretparkattractie'
‍NRC (★★★★) 'Meest indrukwekkend als het klein blijft'
‍Trouw (★★★★) 'Monument voor de transseksueel'
‍
‍

‍