Florence Foster Jenkins

Ze zong vals, maar haar omgeving applaudisseerde voor haar zangkunst, in de eerste plaats haar man St Clair Bayfield. Hij loog uit liefde voor haar, de anderen omdat Florence Foster Jenkins simpelweg veel geld had en de kunsten met dat kapitaal steunde. Ze heeft trouwens ook echt bestaan - haar abominabele zangkunst is gemakkelijk op internet te vinden.

Stephen Frears heeft een bijzondere film over haar leven gemaakt. Daarin wordt Florence niet belachelijk gemaakt. De rijke 'zangeres' wordt geen schertsfiguur. De kijker moet wel om haar lachen, maar het wordt geen bijtende spot omdat die zwakheid tegelijk wordt uitgelegd. Net als de mensen om haar heen ga je een beetje van haar houden, je raakt gewend aan haar gekweel.

Florence wordt op uitmuntende wijze gespeeld door Meryl Streep - Hugh Grant is minstens zo goed als haar man Saint Clair. Hij is maar druk met het verzorgen van zijn vrouw en het arrangeren van de omgeving waarin haar zangkunst kan floreren. Het verhaal draait om de pogingen om te voorkomen dat zij er zelf achter komt dat zij eigenlijk niet kan zingen. Dat klinkt kluchtig, maar dit is geen klucht, maar een liefdevol portret van een vrouw die het zo graag goed wil doen. Maar goed, dat vals zingen is wel héél vermakelijk.

‍