Jusqu'a la garde

De treurnis van een steeds verder ontsporende scheiding, dat is de kern van deze bijzondere Franse film. Die begint meteen in de rechtszaal, waar de rechter het verhaal van de ouders aanhoort. Eerst van de moeder, die de volledige voogdij over hun zoon wil en beweert dat de kinderen hun vader niet meer willen zien omdat hij gewelddadig zou zijn. Dat wordt met klem bestreden door de vader: hoe zou hij zijn zoon wat aan kunnen doen?

Daar zit je dan als kijker, met dezelfde vraag als de rechter: wat is er waar? Wie liegt er, wat is de beste oplossing voor de 12-jarige Julien en zijn enkele jaren oudere zus Joséphine? De rechter moet haar oordeel vellen op basis van die beide verhalen, op de argumenten van de ouders, op de indruk die ze wekken, de manier waarop ze overkomen.

Haar oordeel is klassiek: de kinderen gaan naar de moeder, terwijl de vader om het weekend Julien mag ophalen. Daarna is het oordeel aan de kijker: die krijgt de consequenties van het vonnis te zien. De rechtszaal wordt verlaten, de kijker volgt het uiteengevallen gezin. De film verandert dan langzaam van toon – het wordt namelijk steeds spannender. Lijkt er in de rechtszaal nog enigszins sprake van een zakelijk geschil, in de eigen omgeving is van een gewone sfeer helemaal geen sprake.

Vader Antoine lijkt een vriendelijke reus, maar wel een die zich door zijn frustratie over de in zijn ogen tekortschietende omgangsregeling (en het verzet van zijn zoon) steeds minder kan inhouden. De vechtscheiding, de gefrustreerde vader, de houding van de kinderen, met name zoon Julien, het is allemaal levensecht. En ook nog een aanklacht tegen huiselijk geweld.

Dat indringende verhaal werd met verschillende filmprijzen beloond, zoals op het Venetië Film Festival, in San Sebastian zelfs met de publieksprijs.

‍