L'innocent

Wat doe je als je impulsieve en wispelturige moeder besluit om met een gevangene te trouwen? Je stelt je gereserveerd op, want je vertrouwt het als goedbedoelende zoon niet helemaal. Daarmee begint L’Innocent, de onschuldige, een film die in Frankrijk zelf een flinke klapper bleek, goed voor elf César-nominaties (de Franse Oscars), waarvan er twee werden verzilverd. Het succes wordt deels verklaard doordat L’Innocent een aanstekelijke mix is van komedie en politiethriller.

Zoon Abel mag dan bezwaren hebben, zijn moeder is echter smoorverliefd en helemaal niets zal haar tegenhouden om met Michel te trouwen. Met vriendin Clémence komt hij daarom in actie: ze besluiten om Michel te gaan schaduwen om erachter te komen wat zijn bedoelingen zijn èn waaruit zijn avondlijke activiteiten bestaan.

Dat klinkt vermakelijk en wellicht wat kluchtig, maar L’Innocent wordt niet voorspelbaar. Het bespioneren van Michel leidt tot mallotige situaties, maar die luchtige toon wordt naar de achtergrond gedrukt als Abel en zijn vriendin verstrikt raken in het dubbelleven van hun nieuwe stiefvader. Zijn verliefde moeder wil dolgraag een bloemenwinkel beginnen, maar hoe komt Abel eigenlijk aan het geld om dat initiatief te ondersteunen?

Het uitgangspunt van L’Innocent is ook nog waargebeurd: de stiefvader van regisseur en hoofdrolspeler Louis Garrel was een gedetineerde. De regisseur (hij schreef ook mee aan het scenario) begint de film in de gevangenis, waar zijn moeder betrokken is bij theaterspel voor de gedetineerden. De hele film draait om het spel tussen waarheid en leugen, tussen acteren en het echte leven. De kijker wordt ook in de maling genomen. En daarmee wordt L’Innocent zowel een vermakelijke als spannende als romantische film.

VPRO Cinema (★★★) 'Licht verteerbare kost'
‍de Volkskrant (★★★) 'Opgewekt, razendsnel en hier en daar wat kluchtig'
‍NRC (★★★) 'Verbeelding en werkelijkheid zijn elegant door elkaar geweven'
‍Het Parool 'Een vlotte heistkomedie, maar ook een speelse kijk op acteren