Revoir Paris

Mia, een tolk in Parijs, overleeft een terroristische aanslag op een brasserie in Parijs. De aanslag in de film is losjes gebaseerd op de aanslagen in 2015 in onder meer het Bataclan theater, waarbij de broer van de regisseuse ooggetuige was van die aanslag. Revoir Paris is dus geen verfilming van de waargebeurde aanslag maar beschrijft de ervaringen van een vrouw die 3 maanden na de aanslag haar leven weer probeert op te pakken.

Mia herinnert zich slechts flarden van hetgeen er gebeurd is. Ze gaat op zoek naar de man wiens hand ze meent te hebben vastgepakt tijdens de beangstigende momenten toen de terrorist zijn geweer leegde op de bezoekers van de brasserie. Mia ontmoet Thomas in een verwerkingsgroep van slachtoffers van de aanslag en samen met hem probeert ze de tijdlijn van de aanslag te reconstrueren. Is het waar dat ze weggevlucht is en zich in een toilet heeft verborgen, zoals een van de deelnemers aan de verwerkingsgroep beweert? Is ze, als een lafaard, weggeslopen om haar eigen hachje te redden, zonder anderen te helpen?  

Mia’’s twijfel slaat ook over op de kijker. De film laat je als kijker in het ongewisse over hetgeen er werkelijk gebeurd is doordat je  meekijkt met Mia’s beperkte perspectief.

De film toont niet het geweld van de aanslag maar het geweld van de nasleep is des te indrukwekkender. Wegkijken kan je niet en het verhaal over verlies en herstel met een ijzersterke Virginie Efira in de hoofdrol maakt diepe indruk.

Volkskrant: “Een gespannen kalmte die voelt alsof de film zijn adem inhoudt”

Op Rotten Tomatoes behaalt de film een score van 92%: “Revoir Paris explores trauma’s aftermath with devastating tenderness”