Riceboy Sleeps

Riceboy Sleeps opent met fraaie beelden van Koreaanse landschappen en een kalme voice-over die het verhaal vertelt van het weesmeisje So-Young dat op een koude winterdag in 1960 in een deken gewikkeld wordt achtergelaten op de trappen van een tempel. Ze gaat van het ene weeshuis naar het andere en zodra ze kan vertrekt ze naar de grote stad waar ze op zichzelf gaat wonen. Daar ontmoet ze haar grote liefde en na een tijdje zijn de twee onafscheidelijk. Dan slaat het noodlot opnieuw toe. Hij blijkt helaas te lijden aan een ernstige vorm van schizofrenie, wordt opgenomen in een psychiatrische inrichting waar hij zelfmoord pleegt, haar achterlatend met haar pasgeboren (maar volgens de Koreaanse wet illegale) zoontje. So-Young besluit alle schepen achter zich te verbranden en Korea te verlaten.

Na deze introductie zijn we dertig jaar verder. Het is 1990 en moeder en zoon Dong-Hyun zijn in Canada beland. Al snel blijkt dit ook niet per se het land van melk en honing te zijn. Beiden moeten vechten tegen allerlei vormen van racisme en seksisme, zij op haar werk in de fabriek, hij op zijn nieuwe school. Daar wordt het arme bebrilde kereltje door de medeleerlingen beschimpt om zijn Koreaanse lunch (“Smells like farts, gross!”). En dan is er ook die schrijnende scène waar zijn neerbuigende juffrouw Miss Jane aan So-Young een lijst met voor haar makkelijker uit te spreken Engelse namen voorlegt waar ze er eentje voor Dong-Hyun uit moet kiezen: “I personally like David best”. Even later wordt op het schoolplein door de meedogenloze kinderen zijn bril afgepakt en slaat hij erop met als gevolg dat “Riceboy” voor een week wordt geschorst. De blanke pesters worden gespaard. Als kijker leef je op zulke momenten ontzettend mee met So-Youngs woede over het gruwelijke onrecht dat haar en “David” wordt aangedaan.

Na een half uur in de film blijkt het jongetje een tiener geworden en heeft de bril plaatsgemaakt voor contactlenzen. So-Young heeft inmiddels een vriend en lijkt haar leven behoorlijk op de rit te hebben. Maar dan krijgt ze van haar arts het slechtst voorstelbare nieuws. Ze heeft uitgezaaide alvleesklierkanker en is niet meer te genezen. De scène waarin de arts haar dit duidelijk probeert te maken gaat je werkelijk door merg en been. Hij spelt voor haar “pancreas”, het Engelse woord voor alvleesklier, “p, a, n, c …” en zij schrijft driftig mee. Even later bladert ze wanhopig in een Engels-Koreaans woordenboek, op zoek naar de betekenis van het woord ‘terminal’.

Na dit vreselijke bericht besluit So-Young nog een laatste keer met haar zoon naar Zuid-Korea terug te keren om de arme boerenfamilie van zijn vader op te zoeken. Ze wil hem laten zien waar zijn wortels liggen en zelf moet ze de confrontatie met haar verleden aangaan.

Riceboy Sleeps is een prachtige, tedere film met intieme, gevoelige scènes en schitterende acteerprestaties. De film won op festivals terecht vele jury- en publieksprijzen.

VPRO Cinema (★★★★) 'De latere scènes zijn van een grootse schoonheid'
‍de Volkskrant (★★★★) 'Ontroert dankzij de band tussen moeder en zoon'
‍NRC (★★★★) 'Indrukwekkende film over integratie en ontheemding'
Trouw (★★★★) 'Een bescheiden, maar prachtig ontroerende film'‍