Roma

Een kindermeisje, een huishoudelijke hulp, een gezin uit de middenklasse van het Mexico van begin jaren zeventig: dat zijn de ingrediënten van Roma. Het verhaal is gebaseerd op de jeugdherinneringen van de regisseur, die al jarenlang in filmhoofdstad Hollywood werkt. Roma, genoemd naar de wijk waar hij opgroeide, leverde hij af in fraaie zwart-witte beelden. Daarnaast is ook het beheerste, uiterst rustige camerawerk opmerkelijk.

Het kindermeisje heet Cleo en ze speelt een belangrijke rol in dit artsengezin. Ze zorgt niet alleen voor de kinderen, maar ook voor het huishouden. Ze verzorgt de kinderen niet alleen, maar gaat ook met hen uit, naar het park, de bioscoop of het strand. Zonder haar en huishoudster Adela (het duo woont in een klein optrekje achter het gezinshuis) draait het gezin niet. Op de achtergrond zwelt de sociale onrust van Mexico-Stad in de jaren zeventig langzaam aan.

Op het eerste gezicht lijkt alles pais en vree, maar de tragiek sluipt langzaam het gezin binnen. Dat varieert van een scheiding tot ongewenste moederschap. Het drama komt tot een hoogtepunt in een uitstapje naar zee. En het wordt ook zichtbaar in de ondergeschikte positie van de twee vrouwen. Ze zijn altijd nadrukkelijk aanwezig in het gezin, maar worden soms meer als meubilair dan als mensen behandeld.

En dat wordt allemaal op een kalme, ingetogen manier verteld. Het verhaal wordt nergens dik aangezet, de schoonheid zit juist in dat alledaagse. Het is een manier van vertellen die wordt gewaardeerd: Roma is met prijzen overladen (en er komen er waarschijnlijk nog meer), recensenten en kijkers oordelen nagenoeg allemaal uiterst lovend over deze film. Die is voor de internet-zender Netflix gemaakt, maar wordt met het oog op de Oscars ook in de bioscoop gedraaid. En dat is goed, want op het grote bioscoopdoek komt Roma bijzonder goed tot zijn recht.