Scrapper

Al tijdens de begintitels van Scrapper wordt duidelijk welk vlees we met de hoofdrolspeelster, de 12-jarige Georgie, in de kuip hebben. De woorden “It takes a village to raise a child” verschijnen op het scherm, een van oorsprong Afrikaans gezegde dat aan wil geven dat een hele gemeenschap bijdraagt aan de opvoeding van een kind. De tekst is nog niet in beeld of hij wordt alweer driftig doorgestreept en vervangen door “I can raise myself, thanks”.

Dat is de heerlijk eigengereide Georgie ten voeten uit. Na haar moeders dood staat ze er helemaal alleen voor, haar vader heeft ze nooit gekend. De buitenwereld maakt ze wijs dat ze samenleeft met haar oom, Winston Churchill(!). Maar in haar eigen wereldje redt ze zich wonderwel, ze houdt het huis op orde en verdient de kost door samen met haar vriend Ali fietsen te stelen en weer door te verkopen. Ondertussen houdt ze de instanties op afstand door op de telefoon opgenomen nepgesprekken af te spelen waarin haar ‘oom’ aangeeft dat het prima met haar gaat!

Maar dan klimt plotseling haar nog altijd jonge vader Jason over de schutting en dat zet haar leventje behoorlijk op zijn kop. Aanvankelijk wijst ze hem resoluut de deur ("Get out!") maar hij is vastbesloten Georgie te leren kennen en -- beter laat dan nooit -- wat van hun vader-dochter band te maken.

Net als in bijvoorbeeld The Quiet Girl, Comedy Queen en Dalva kunnen we ook hier weer volop genieten van het spel van de jonge actrice. In Scrapper is dat Lola Campbell. Zij speelt de sterren van de hemel met haar energieke en eigenzinnige optreden en haar steevast gevatte opmerkingen.

Zowel publiek als critici lopen dan ook met haar weg. De Volkskrant noemt haar (terecht) een natuurtalent en de recensent van The Washington Post (ja ja, het Filmhuisbestuur is niet van de straat) begint als volgt: “Meet Georgie, the human spark plug”.

Met het voortdurende aantrekken en afstoten tussen vader en dochter is Scrapper een heerlijke film geworden. Charmant, liefdevol en grappig. En dat allemaal in maar 84 minuten, in een tijd waarin regisseurs steeds langer de tijd lijken te nemen is dat ook wel een keer verfrissend.
‍
VPRO Cinema (★★★★) 'Droevig en grappig tegelijkertijd'
‍de Volkskrant (★★★) 'Campbell is een natuurtalent'
‍The Guardian (★★★★) 'Brims with energy, ideas and colour'
‍Parool: 'brutale, charmante en uiteindelijk ontroerende dochter-vaderfilm'
Filmkrant: 'charmante feelgoodfilm ... Londense Pippi Langkous'