Sons

Eva werkt in een Deense gevangenis en dat gaat prima. Ze heeft een goed contact met de gevangenen en haar collega’s, ze gaat soepel op in het gelijkmatige ritme van het gevangenisleven. Totdat ze een voor haar bekend gezicht ziet in een groep nieuwe gevangenen.

Ze vraagt om overgeplaatst te worden naar de afdeling zware gevallen, waar deze Mikkel in wordt opgenomen. En dan begint ze, vanuit de veilige positie van de gevangenisbewaarder, met pesterijtjes gericht op Mikkel. Die beginnen klein, maar Eva breidt haar acties langzaam uit. Dat moet wel tot een uitbarsting komen en dat doet het uiteraard ook.

Als kijker kom je er pas later achter hoe Eva de zwaar getatoeëerde Mikkel kent en wat haar motivatie is om juist deze gevangene aan te pakken. De spanning wordt daardoor gestaag opgebouwd, waardoor je als kijker steeds verder op het puntje van je stoel komt te zitten.

Het verhaal wordt steeds indringender verteld door regisseur Gustav Möller. Die kennen we van de in spanning vergelijkbare film Den Skyldige van een paar jaar geleden, waarin een politieman op de meldkamer contact krijgt met een kind in een auto, dat ontvoerd blijkt te zijn. In die film verlieten we die uiterst functionele meldkamer niet, in Sons blijven we in die steeds kaler lijkende gevangenis.

We krijgen geleidelijk zicht op Eva’s geheim, het langzame afglijden van wat ze als gevangenbewaarder behoort te doen en de steeds grotere risico’s die ze neemt. Sons is een langzame thriller en juist door dat tempo een hele goede. Op het filmfestival van Berlijn werd Sons genomineerd voor de Gouden Beer. Die won de film niet, maar dat geeft niet, ook zonder die prijs krijgt u een bijzondere film te zien.

‍de Volkskrant (★★★★) 'Verbluffend acteursdrama'
‍IndieWire 'Grippingly claustrophobic prison thriller'
‍De Filmkrant 'Babett Knudsen imponeert zoals gewoonlijk.'
‍NRC (★★★★) 'Weggestopte woede waar geen yogales tegenop kan'