The End We Start From

Het regent, het regent, het regent. Het afgelopen jaar ook hier, maar vooral ook in The End We Start From. En in deze film regent het veel, heel erg veel. Niet alleen de badkuip stroomt over, het water knalt ook opeens dwars door het huis. Er is zoveel water dat het een watersnood wordt: het water golft door de straten, we zien dat Londen wordt ontruimd, grote delen van Engeland komen blank te staan, mensen slaan op de vlucht.

Dat geldt ook voor de hoogzwangere jonge vrouw en haar vriend. Als hun kind net geboren is (in het ziekenhuis is het personeel drukker met de evacuatie dan met haar) gaan de nog steeds naamloze vrouw en man ervandoor, op zoek naar een veilige en droge plek, weg van het water. Eerst trekt het stel naar familie op het platteland, daarna komen ze in een vluchtelingenkamp terecht (en worden van elkaar gescheiden), de jonge moeder vindt vervolgens met haar jonge kind (die als Zeb wel een naam krijgt) een plek in een afgelegen gemeenschap in Schotland.

Ja, The End We Start From is een soort rampenfilm, maar dan vooral als intieme versie daarvan, omdat de kijker steeds de jonge vrouw en haar zoontje volgt. Het hele land verkeert in een noodsituatie en het lijkt erop dat het nergens echt veilig is. Die echte ramp blijft steeds op afstand, er is wel voortdurend sprake van chaos en paniek, maar dat valt buiten de horizon van de kijker. Helden zijn er ook niet in dit bijzondere verhaal, het lijkt er meer op alsof iedereen het ook niet meer weet en maar wat aanmoddert.

Het verhaal volgt ook niet de gebruikelijke clichés van de rampenfilm, maar belicht vooral de uitdaging voor de jonge moeder om met haar jonge kind te overleven. Onderweg treft zij verschillende lotgenoten, die haar op verschillende manieren behulpzaam zijn. Haar strijd om te overleven is voor de kijker heel begrijpelijk en het maakt het einde er alleen maar beter op. Een rampenfilm zonder ramptoerisme, een film die ondanks dat wassende water een optimistisch verhaal vertelt.

VPRO Cinema (★★★) 'Mooi subtiel, poëtisch drama'
‍de Volkskrant ( ★★★★) 'Jodie Comer in topvorm'
‍The Guardian (★★★) 'A magnificent lead performance'
‍Filmkrant 'Intieme rampenfilm'

‍