Wajib

Hij woont in Italië en hij is architect. Maar de vader van de jonge Palestijn Shadi vertelt in Nazareth dat zijn zoon dokter is en in Amerika woont. Vader is geen echte leugenaar, maar vertelt in zijn omgeving simpelweg het verhaal dat het meest wenselijk is. Het tekent wel dat vader en zoon behoorlijk uit elkaar zijn gegroeid. Dat klinkt zwaar, maar Wajib is een lichtvoetige Palestijnse komedie. ‘Een fijnzinnig, kalm drama over familiebanden’, schreef een van de recensenten van deze veelgeprezen film. En die is ook nog eens bevolkt met ‘onweerstaanbare personages’, vond The Guardian.

Zoon Shadi is naar Nazareth teruggekomen om zijn vader te helpen bij de wajib, de traditionele plicht om de uitgebreide familie en vriendenkring te vertellen over het aanstaande huwelijk van zus Amal. Dat betekent niet dat er enveloppen in brievenbussen worden gedeponeerd, maar elke uitnodiging moet persoonlijk worden overhandigd. Tijdens die lange auto- en visitetocht door Nazareth blijkt duidelijk dat vader en zoon behoorlijk uit elkaar zijn gegroeid. Shadi is verwesterd, progressief, zijn lange haar zit in een coole knot op het hoofd. De conservatieve vader ontleent zijn gezag aan zijn werk als leraar. Dat botst.

Ze rijden rond in een stad die ook is veranderd, zowel voor de vader als voor de zoon. Ze ontdekken samen die nieuwe omgeving, maar ook elkaar en hun veranderende denkbeelden. Wajib is een film over een buitengewone vader-zoon-relatie, die zowel over de warmte als de ergernissen van familiebanden gaat.

Regisseur Annemarie Jacir maakte in 2008 de eerste film ooit door een Palestijnse vrouw geregisseerd. Met Wajib maakte zij een tegelijk liefdevol èn ironisch portret van Nazareth.

VPRO Cinema (★★★) 'Veelkleurige schets van een gemeenschap'
NRC (★★★) 'Droogkomische tussenzinnetjes wijzen naar grotere problemen'
The Guardian (★★★★) 'Sudderende spanning met komische momenten'

‍