Wild Rose

Rose-Lynn is nog maar 23 en ze heeft al een jaar gevangenis achter de rug (iets met drugsvervoer) als ze met een enkelband om terugkeert in de maatschappij. Ze moet de draad weer oppikken en dat is niet zo eenvoudig. Ze moet haar twee kinderen proberen op te voeden, die in haar afwezigheid door oma zijn verzorgd en danig van mama zijn vervreemd. En dan moet ze met die enkelband ook nog eens een baantje zien te vinden, zodat er brood op de plank komt. Het valt allemaal niet mee.

En dan heeft Rose-Lynn (een schitterende rol van opkomend natuurtalent Jessie Buckley) ook nog eens één groot hartstochtelijk verlangen. Ze droomt ervan ontdekt te worden en door te breken als countryzangeres.  Maar ja, ze woont in Glasgow, Schotland. Wel even wat anders dan Nashville, Tennessee. Dáár moet en zal ze dus heen, naar de Amerikaanse country music capital en voor die wens wil ze alles, echt alles opzij zetten. Want Rose-Lynn is er in de gevangenis niet echt beschouwender of weloverwogener op geworden. Ze is nog even energiek, levenslustig en onstuimig als voorheen.

Wild Rose gaat vooral over het voortdurende botsen van die glamour droom met de vale, kleurloze realiteit. De plot kent een voorspelbaar verloop van pieken en dalen, maar de film stijgt uit boven het gemiddelde feelgood drama door telkens weer verrassende wendingen in het verhaal.

Jessie Buckley steelt onmiddellijk je hart met haar fenomenale rol als de grillige Rose-Lynn. En ze heeft ook nog eens een stem uit duizenden. Als zij begint te zingen spat de energie gewoon van het scherm! Om de recensent van de Volkskrant te citeren: “met ontroerende overtuiging zingt, vecht, huilt, danst en lacht en ze zich richting persoonlijke verlossing.” En als we toch aan het citeren slaan: volgens The Guardian is Wild Rose ” a rousing, crowd-pleasing movie that promises to set hearts and heels pounding”. Deze bruisende, heerlijke film laat je achter met een glimlach op het gezicht en een brok in de keel.

‍