Blue Jasmine

Woody Allen is al enkele decennia een chroniqueur van het Amerikaanse leven (met Europese uitstapjes). Aan zijn met één film per jaar gestaag groeiende oeuvre heeft hij opnieuw een uitstekende film toegevoegd. Over de aardige tegenstelling tussen welgesteld en volks dit keer. Over wat je graag wilt zijn (en niet meer kunt) en doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg.

Cate Blanchett speelt een New Yorkse dame, die er hardhandig achter komt dat haar man niet alleen een schuinsmarcheerder is, maar ook een oplichter. Zijn huwelijk en zijn bedrijf donderen in elkaar en dan is het afgelopen met het welgestelde leven. Ze verhuist naar San Francisco, waar haar veel volksere zus een eenvoudig leven leidt met een net zo eenvoudige partner. Haar geworstel met de noodgedwongen aanpassing in het eenvoudige San Francisco wordt afgewisseld met flash backs naar haar luxueuze leven en haar (ook niet zo gelukkige) huwelijk.

Sally Hopkins speelt een heerlijke Ginger , die volmaakt gelukkig, maar niet zorgeloos, is met haar gewone vriendje. Cate Blanchett is een gekwelde vrouw die haar verwende leven terug wil. Dat lijkt te lukken, maar de verteller Woody Allen helpt ons om er achter te komen dat een happy end er niet altijd automatisch in zit.

‍