Monsieur Lazhar

Met een score van 4,74 uit 5 was 'Monsieur Lazhar' de grote winnaar van de Publieksprijs van het afgelopen Filmfestival Rotterdam. De film is dan ook een hartverwarmend juweeltje.

'Monsieur Lazhar' opent met een onbekommerde scène van spelende kinderen op een besneeuwd schoolplein in Montréal. Een ogenblik later wordt dat idyllisch tafereeltje heftig verstoord: juf Martine heeft zich verhangen in het klaslokaal.

Na de aanvankelijke chaos en verbijstering moeten er praktische zaken worden geregeld, zoals het aanstellen van een nieuwe leerkracht. Die dient zich — ongevraagd — aan in de persoon van Bachir Lazhar, een Algerijnse vluchteling die zich beroept op zijn verleden als docent en ook nog eens per direct beschikbaar is.

Lazhar is wat stijfjes en formeel, een docent van de oude stempel. Hij laat de in een halve cirkel geplaatste leerlingen tafeltjes meteen terug plaatsen in de recht achter elkaar-opstelling. Hij geeft passages uit het werk van Balzac als dictee en hij is ook niet vies van de corrigerende tik.

Maar Lazhar blijkt ook een door en door vriendelijke man, een docent met een luisterend oor die de emoties en trauma's van zijn leerlingen serieus neemt en er schoolbreed aandacht aan wil schenken. Dit laatste leidt tot een botsing met de schoolleiding die niets liever wil dan zo gauw mogelijk terug naar business as usual.

Gaandeweg blijkt Monsieur Lazhar zelf ook een traumatisch Algerijns verleden met zich mee te torsen, iets dat in Canada zelfs bij zijn naaste collega's maar bar weinig begrip weet op te wekken. Zijn band met Alice, zijn favoriete leerlinge,  wordt evenwel steeds hechter. Zij is de enige die hem echt lijkt te begrijpen.

'Monsieur Lazhar' is dan ook een krachtig pleidooi om kinderen ook bij dramatische gebeurtenissen serieus te nemen. Het resultaat is een liefdevolle, warme publieksfilm, een film die u niet mag missen!

‍