No et Moi

Een meisje houdt op haar school een spreekbeurt over zwervers. Lou is 13, behoorlijk begaafd, maar een beetje een eenzaam meisje, dat zich in haar spreekbeurt druk maakt over het leed in de wereld. Ze heeft haar werkstuk op een echt mens gebaseerd: op No, die ze op het station Austerlitz heeft ontmoet.

Het is het begin van een vriendschap tussen het gevoelige lyceummeisje uit de Parijse middenklasse en de overlevingskunstenares van de zelfkant van de maatschappij.
De onzekere tiener raakt gefascineerd door de oudere No: roekelozer, avontuurlijker en drankzuchtiger dan zijzelf. Hun ogenschijnlijk niet zo bijzondere lotgevallen krijgen een bijzondere lading door het uitstekende spel van deze twee hoofdpersonen.

Lou neemt No mee naar een café om middels een interview het materiaal voor haar spreekbeurt te verzamelen. Dat lukt maar gedeeltelijk: No ratelt maar door over haar chaotische leven, onderwijl om zich heen kijkend, andere mensen aansprekend en glazen drank achterover tikkend. En ondertussen aast ze op de warme handschoenen van het meisje.

Lou overtuigt haar ouders dat No in het gezin moet worden opgenomen. Ze moe worden gered en in het appartementen staat toch een kamer leeg, dus dat kan toch prima? En beide meisjes hunkeren naar warme handen om zich heen.

Dat gaat natuurlijk niet goed, dat ziet de kijker van tevoren aankomen. Maar de weg daarnaar toe, daar gaat het natuurlijk om. 'No et moi' is verrassend genuanceerd en aangrijpend de kijker ziet een wonderlijke wisselwerking in No's onaangepaste leven en Lou's voorzichtig gestarte puberteit. De een is te wijs, de ander te wild samen zijn ze voor even verlost van de boze buitenwereld. En dat levert een prachtige, innemende film op.

‍