Tree of Life

De vijfde film van Terrence Malick werd in het voorjaar 2011 in Cannes bekroond met de Gouden Palm, en werd door critici uitgeroepen tot een tijdloos meesterwerk. ‘The tree of life’ is een film die getuigt van een lange worsteling en uiteindelijke verzoening met een religieus getinte opvoeding, waarin de moeder een heilige wordt en de ambities van de vader diens geloof ondermijnen. De klinkt redelijk overzichtelijk maar de ambities van de Terrence Malick zijn niet bepaald gering.

De film begint namelijk bij het ontstaan van het universum, zoomt dan pas in op een minuscuul detail (een gezin in Texas in de jaren vijftig) en zoomt dan weer uit naar het einde van het universum. Het verhaal van het gezin wordt verteld door Jack O'Brien, een veertiger die terugkijkt naar momenten uit zijn jeugd waarin een strenge vader leert dat je behalve godsvruchtig vooral ook keihard moet zijn om succes te hebben.

Die kadaverdiscipline bepaalt de sfeer in het gezin. Andere flarden van herinneringen lijken verteld te worden door de ogen van de veel zachtaardigere moeder, waarschijnlijk omdat Jack zich daarmee als kind het meest identificeerde. Op een dag ontvangt het gezin een telegram met slecht nieuws, een gebeurtenis die bepalend zal blijken voor de levens van alle betrokkenen. Een gebeurtenis die Malick ook in werkelijkheid is overkomen en die bepalend is gebleken voor zijn hele denken en feitelijk al zijn films.

In ‘The tree of life’ laat Malick laat zijn eigen universum geboren worden. Hij voert de kijker mee naar gebeurtenissen die hem gevormd hebben, en laat uiteindelijk dat universum weer vergaan. ‘The tree of life’ is daardoor een uiterst persoonlijke film geworden die desondanks over ons allemaal gaat. Indrukwekkend.

‍